Abstract

Cleft lip and palate patients often develop significant maxillary hypoplasia. This results in functional disorders as much as in poor facial aesthetics. Skeletal discrepancy between maxilla and mandible tends to increase with time and can deteriorate articulation, chewing and language disorders. There are many combined, surgical-orthodontic treatment protocols, and some of them include distraction osteogenesis. However, this method of correction requires strict cooperation between a well-motivated patient and a medical team. This article is a case report of a male unilateral cleft lip and palate patient who underwent procedures of surgical-orthodontic protocol of maxillary hypoplasia treatment and, at the age of 15 years old, maxilla distraction was performed with subsequent use of a facemask. A comparison of pretreatment data, immediately after, 3 and 9 years after distraction shows a distinctive forward movement of maxilla and stability of the new position after 9 years, despite poor patient cooperation. Furthermore, the maxilla position against the base of the cranial part of the skull remained stable, but distorted in comparison with the healthy population. The mandible position immediately after distraction changed slightly by moving backwards, but later, due to growth factors, distinctively forwards. In long term follow-up, the occlusal relation deterioration was significant due to intense mandible growth and deficiencies in maxilla post-distraction growth. As mentioned previously, good patient motivation is essential in combined surgical-orthodontic treatment. In the case report presented below, a lack of patient’s treatment motivation seems to have been an important factor for the quality of final treatment result.

Streszczenie

U pacjentów z rozszczepem wargi i podniebienia często występuje niedorozwój szczęki. W wadzie tej jest zaburzona nie tylko estetyka twarzy, ale i czynność narządu żucia. Wraz z wiekiem i rozwojem pogłębia się dysproporcja między szczęką a żuchwą, co może upośledzać czynność żucia oraz mowy. Jedną z metod terapeutycznych jest przeprowadzenie leczenia ortodontyczno-chirurgicznego z wykorzystaniem osteogenezy dystrakcyjnej. Wymagana jest przy tym ścisła współpraca ze strony umotywowanego pacjenta oraz stosowanie się do zaleceń lekarskich. W pracy przedstawiono przypadek pacjenta z rozszczepem wargi i podniebienia leczonego ortodontyczno-chirurgicznie z powodu niedorozwoju szczęki, u którego w 15. r.ż. przeprowadzono zabieg dystrakcji szczęki z użyciem maski twarzowej. Analiza pomiarów w przedziałach czasowych sprzed dystrakcji, wkrótce po dystrakcji oraz 3 lata i 9 lat po dystrakcji wskazuje na doprzedni ruch szczęki na skutek leczenia ortodontyczno-chirurgicznego oraz stabilną pozycję szczęki po 9 latach od zakończenia aktywnej fazy dystrakcji, mimo słabej współpracy ze strony pacjenta. Położenie szczęki względem podstawy czaszki w czasie odległym było zbliżone do uzyskanych po dystrakcji, ale poniżej norm populacyjnych. Położenie żuchwy nieznacznie zmieniło się na dotylne po okresie dystrakcji, po czym wyraźnie nastąpiło doprzednie przemieszczenie świadczące o zadziałaniu czynników wzrostowych. W badaniu longitudinalnym stwierdzono pogorszenie relacji, które były spowodowane dalszym intensywnym wzrostem żuchwy i brakiem wzrostu szczęki. Motywacja pacjenta jest niezwykle ważna w leczeniu ortodontyczno-chirurgicznym. W opisanym przypadku brak dobrej współpracy ze strony pacjenta mógł zaważyć na wyniku leczenia.